UJI I MURRËS SHKON I QETË
Uji i Murrës shkon i qetë
Dalëngadalë derdhet në Drin
Ah, sikur të isha vetë
Sall, një gjethe që fëshfërin
Sall një gjethe, deg’z a fletë
E kësaj vjeshte të verdhë si ftua
Të mbytesha unë në Drin e det
Për inat t’vashës që dua
Dhe të dilte të kërkonte
Djalin që preu në besë
Qiell’ i vjeshtës ta tmerronte
Me gjëmimet e rrufesë
Ujë i Murrës rrjedh i qetë
Dalëngadalë mbytet në det.
NJE LULE E PARAKOHSHME
PRANVERE
Më rrëshqiti këmba, befas, mbi dëborë
Dhe një lule vere, ndërkohë, seç pashë
Embëlsisht, e putha, e mora në dorë
Pasi në gjunjë mbi të unë rashë
Papritmas, dëbora në bjeshkë u shkri
Dhe lulet, gjithkund, sythet i çelën
Ndërkaq, m’u ndërmënd e para dashuri
Me vajzën si gonxhe, Entelën
Kështu, mendova se dashuria s’vyshket
Ngase mijëra sythe çelin në çdo stinë
Për mua dhe Entelën, mosha përtërihet
Se çdo ditë që vjen na shton dashurinë
Qyshkur isha djalë, kur kaptoja malet
Për dashurinë pashë, se edhe jeta falet.
PASKA MBIRË NJË MOLLË
Faqemollë, buzëshegë
Frut i pjekur në një degë
S’i gjej fjalët, ç’të të them
Faqekuqe, mollë në gem
Goja jote, shegë e çarë
Më ka lënë në gushë një varrë
S’qenka vragë, një blu e hollë
S’më le shteg, moj faqemollë
Ra një vesë përmbi rrafshnaltë
Mollë e ëmbël porsi mjaltë
M’u në mes yllsisë së krushqve
Paska mbirë një mollë e kuqe
Paska mbirë një mollë e kuqe
Thashë, ta marr për nuse.
PEIZAZH ME KASHTËN
E KUMTRIT
Në prag të një avllie
Aty, në shteg të Kurtit
Sajojnë një korije
Vashat shtatselvi
Mbi krena ç’m’u digjet
Flakë Kashtë e Kumtrit
Ç’m’u bënë vajzat valë
Të lumit Drin i Zi
Ç’m’u bënë vajzat valë
Valë shkumëpërndezura
Në sevda ç’më ranë
Me Malet e Zeza
Mbi Malet e Zeza, n’Korijen e Kurtit
Digjet shkulm i Drinit me Kashtën e Kumtrit.
BUKA E VJETËR
Do vete vrik një ditë në Sqezhë
Të pjek dikë, një ish-dashnore
Pa do të vesh kostumin bezhë
T’i sjell në mend vjeshtën malore
Kumbull e bardhë, unë do ta thirr
Qeshke, ende, si një rrushkuqe
Porsi në baltë një xhevahir
Shndritke me erën posi burbuqe
Qe kohë e keqe kur unë të doja
Ose, më saktë, qe zi e bukës
Asgjë më shumë s’do të mund të bëja
Sikur t’më shtynin me qytë të pushkës
Nga bukë e vjetër në paç thërrime
Do të vish me mua! Je nusja ime.
TË DIGJESH PËR DASHURINË
Do të shtrihem, tani
Barkas, përdhe …
Qe të ndiej nga afër
Erën e tokës, afshin e ugarit
Të vijnë zogjtë e qiellit
Me gaz dhe hare
Dhe të më mbulojnë
Me flatrat e tyre dhe fijet e barit
Ashtu i shtrirë
Do të doja të flija gjatë
Si, dikur, në plevicë
Mbështjellë me pendët, barin e kashtën
Në muzg, në mëngjes, në mbrëmje a mesnatë
Le të vijnë vajzat e fshatit dhe të më vënë flakën.
FLUIDITET
Në sytë e tu, seç shoh një dritë
Që s’e kam parë në mijëra vjet
Ndaj më magjeps imazhi yt
Më lumturon, më mbush me jetë
Bëj të të prek, po s’të prek dot
Se ti fluide bëhesh, ndërkaq
Por unë nuk di të qaj me lotë
Ashtu kokulur si një humbaç
Rishtaz, rishfaqesh si valë e Drinit
Një shkulm rrëkeje seç më lë pas
Bashkë me aromën e lules së blinit
Lë një ofshamë, një buzagaz
Tash sytë e tu ku ndrijnë, vallë
Gjithkund, besoj, si në përrallë.
MALLI I SHKRETË
Dhe sythet e brishtë, që selit natyra
Dhe kopshtet me mollë ku të çmend aroma
Shto dhe tërë peisazhet, krejt, ngjyra-ngjyra
S’qenë më të bukura se gjithë vajzat tona
Mes vajzave të bukura, ajo qe e rrallë
Një yll i largët, që koha s’e treti
Për këtë, ndoshta, e ndiqja me mall
Yll i largët qe, yll i largët mbeti
Nis e kujtoj ditët kur ishim studentë
Netët me hënë, me zogj dhe me flutura
Siluetë e saj s’më shqitet nga mendtë
E thjeshta, e ndritshmja, e bukura
Ah, ky mall i ngratë, ky malli i shkretë
T’kisha qënë dhe shkëmb, do t’më kishte tretë.
NJË PENG BUKURIE
I gëzohem jetës sime, ngaherë
Jetës së ngritur me duart e mia
Mendoj si dimrin e kthej në pranverë
Teksa marr fuqi veç nga dashuria
A thua se askush s’qenka, vallë, si unë
Përderisa ndihem mirë në strehën time
Shkoj e vij nga puna dhe prapë jam në punë
Ngre kështu të ardhmen me një mal mundime
Ngre kështu të ardhmen në një kënd të botës
Ngroh dashuritë njësoj sikur dielli
Teksa puth të dashurën në prani të gotës
Diç më gërvish zemrën si ferrë trëndafili
Njësoj sikur gurin pika e thërmon
Një peng bukurie, fshehtas, më lëndon.
NJË VRUG I GJALLË
E zënë në faj, herë pas here
Si vetëtimë ndizesh, në të rrallë
Unë, një mugull i blertë pranvere
Ti, një shkretim, një vrug i gjallë
Tani, të të flas është e kotë
Se ti po lut një tjetër jetë
Detin në këmbë s’e marr dot
Sikur të bëhem edhe me fletë
E humbe freskinë vajzërore
Nuk të feks më në sy e faqe
Dhe buzët e tua epshore
U zbehën si dimrat në parqe
E di, prej kohësh, ke lojtur mendsh
Ik, pra, shko, si bëfsh, gjetsh.
NËPËR ZJARRE VJEN PRANVERA
Do t’i shtrydh retë e qiellit
Dhe me shiun do të flladis
Luleborën e brishtë të prillit
Lulebardhën si oriz
Se nëpër zjarre vjen pranvera
Shpirtra e pemë përtërin
Të thatin gjeth seç e merr era
Rij e njoma në kopshtin tim
Rij e gjelbra në vjershërime
Si cijasjet në fllad të erës
Le të digjet kjo zemra ime
Bashkë me pajën e pranverës
Bashkë me pjalmin e zjarrmisë
Digjet shpirt’ i dashurisë.
PËR SHKAK TË ËNDRRËS
Për shkak të ëndrës, s’e kam njohur frikën
Kundër saj kam shkruar dhe në shputë të dorës
Në lëvore plepash, shpesh, e ngulja thikën
Dhe shkruaja mbi të, në vend të fletores
Endrrën të mbushur me jetë e kam pasur
Si mali me lisat, si deti me valët
Sa herë që me muret, natën, jam përplasur
Endrrat, ndërkohë, më shëronin plagët
Endrrën e kam pasur, ngaherë, të shenjtë
Me shpirt e kam dashur dhe e dua shumë
Vetëm me ëndrën kam çarë në jetë
Kam ecur pa ngrënë, kam pritur pa gjumë
Si gjënë më të shenjtë e ruaj në shpirt
Vetëm me ëndrrën, natën e bëj ditë.
VAJZAT E RADOMIRËS
Vajzave të Radomirës
Të mirat nuk iu ranë prej qielli …
Me qumështin që i mjelin hënës netëve me hënë
Mëngjeseve mëkojnë çdo rreze dielli
Pastaj ngjiten Korabit, shpatit të thepisur
Një nga një, ngjitin Shkallët e Vjetra
Secila, ndjesimolisur
Secila, më e bukur se tjetra
Sapo mbërrijnë
Një kënd të Lëndinës së Lotëve
Djegur mallit për djemtë e Kalasë …
Vajzat e Radomirës kthehen në lule zonje
Kthimi i vajzës në lule dhe i lules në vajzë
Eshtë motiv i lashtë, viseve të Kalasë.