Ariu i fshatit tim

Ishte mëngjes pranvere, ndihesh aroma e luleve e cicërima e amël e zogjve. Ndërsa përroi gurgullonte i shkumëzuar në shtratin zallor, mbuluar prej degëve të shelgjishteve të sapo gjethëzuara. Majmalet ende zbardhëronin nga bora, me dhëmbëzime sipas relieveve.
Shtëpitë të shpërndara në rrafshina, kodra e kodrina dukeshin si njollëza të bardha në mes gjelbërimeve. Të cilat çuditërisht pakësoheshin dita-ditës. Udhët e holla filluan të ngushtoheshin nga degët e bimësisë të harlisur. Bari po zëvendësonte pluhurin e gurishtet e shumta. Jo rrallë shikoje jashtëqitjet e kafshëve të egra livadhëzave, shpateve e buzë vijave të ujit.
Një buzë mbrëmje Gëzimi në zabelin e veshur me pyll shkoi të marrë dhinë e vetme me kecin laraman. Iu afrua atyne me një thupër që mbante në dorë. Ato përpara e Gëzimi mbrapa po ktheheshin udhës së zakonshme. Papritur, u dëgjua një zhurmë fare pranë. Një fëshfërimë e lehtë. Ai nxitoi hapat se pylli i sapo krijuar të fshehta ruante gjithnjë. Zhurma po shtohej. Fëmijës po i rrihte zemra fort në gjoksin njomzak.
Në të dal të pyllit ai ktheu kokën. Një ari trupmadh, qetësisht po ecte drejt tyre. Nxitoi duke fshikulluar dhinë me kecin. Iu afrua shtëpisë shumë afër. Fatmirësisht nuk dëgjonte zhurmën e putrave të ariut. Ktheu kokën prapa me përtesë e frikë. Ariu ishte ulur në një copëz livadhi. Kundronte luginën piktoresk dhe shtratin e prroit. Gëzimi hyri në avllinë e shtëpisë.
-Pse jeni zverdhur kështu biri im,- e pyeti nana e shqetësuar.
Ai i tregoi me një za të shqimur e drithërues ngjarjen me ariun. Ajo përpiu bisedat në fshatin e mplakur. Të zbrazur nga njerëzit. Të cfilitur nga vuajtjet. Peizazhet natyrore mrekulluese ndjenin zbrazëtinë njerëzore. Cicërimat e zogjve nuk përziheshin me blegërimën e shqerrave e zërat e vogëlushve. Ato pak toka ishin kthyer në djerrina.
Blerimi një plak zevzek, sapo dëgjoi ngjarjen në një bisedë në klubin e fshatit tha:
-Eh, çfarë thua, këtu kanë mbetur lopët, pleqtë me plakat.
Debati u ndez i ashpër. Secili sillte shembujt nga jeta e këtushme. Ato flisnin plotë lot malli e dhimbje për fëmijët që skllavëroheshin në dhè të huaj. Kockat tona u mbollën kudo jashtë truelleve tona.
– Rinia i ka sytë jashtë, vetëm t’u lidhësh thesin, se ato s’mbahen ma – ndërhyri Blerimi.
Shkurt. Këtu çdo gjë ka marrë fund. Natyra do të vetëpushtojë gjithçka. Njerëzit e ikur do të kujtojnë se ka qenë një herë fshati Bukmirë.
Selman Mëziu