BALADË
Kjo kullë e grymët në fund të katundit,
Tepara nisi vashat, mandej djalin e fundit.
Me mote nëpër botë, ku tek e tek, ku dyshe,
U kthyen vajzat shndërruar dallëndyshe.
Mandej kthyen djemtë tek e tek e trumba,
Shndërruar dhe ata në tufa me pëllumba.
Mbyllur gjetën kullën. Prindërit – në varreza.
Qark mureve në muzg vërtiteshin bukureza.
Të hynin s’iu desh, se s’kishte frymë njeriu,
Se shpirtrat e të vdekurve kuptohen vetvetiu,
Andaj zunë të sillen rreth kullës palë-palë,
Dallndyshe e pëllumba si njerëz të gjallë;
Me çvit-çvit, gugatje si motit ndër shpërgenj,
I pritën nanë e babë – dy garguj të mëdhenj.
Rreth kullës, trumbë, kundrohen në mëhallë:
I vdekuri me të vdekurin, i gjalli me të gjallë.
18. 04. 2020
DASHTË ZOTI…
dashtë Zoti që prekjet e mia
të kenë hedhur rrënjë prore
në materien tënde trupore;
prekjet e mia – farëra kokëforta –
durojnë dimërime të gjata, –
baromina që çajnë
shkëmbin në mijëra plasaritje
për ta zhbërë rërë,
rërë sedentare.
fryma ime që të rrahu fytyrën
mbijetoftë në poret e tua
derisa t’i herrë, zvetënojë
të gjitha kujtimet e tjera –
ato bimësi parazite
që fiksohen pa rrënjë
pas gjërave të forta.
dashtë Zoti, që tingulli i prajtë
i zërit tim
të zhdavarisë zhurmnajat,
që ploja e kohës derdhi
në hinkën e veshëve të tu,
duke ta prishë ritmin e gjakut
dhe ashtu,
e pastruar nga kjo barrë barbare,
të rilindësh si Afërditë
nga shkuma e muzikës së parë.
dashtë Zoti, që e kafta e syve të mi
ta fshijë njëherë e mirë
kromatikën e kurmeve që ke njohur
tek shkrihesh,
tek tretesh
njësh me nuancën
ku ç’prej zanafille dallove veteveten.
dashtë Zoti, që zjarri i trupit tim,
si në një rit të shenjtë të purifikojë
gjithë ngrohtësitë e rreme,
të sëmura
që t’u shitën nën dorë
me premtimin dinak
të një lulnimi të vërtetë.
jo! do jetë puthja ime ajo që do t’i zhbëjë,
do t’i fshijë
të gjitha iluzionet
e qytetërimeve parazite
mbi truallin e dobët të keqkuptimit tënd.
dhe atëherë
gjithçka e parëlindur
do marrë udhën e vet të divnimit
me bujën,
harlisjen,
shpërthimin
e një stine si në kohën e parë të Krijimit.
ne jemi misteri i vetëm në univers
për ekzistencën mistike të llojit…
Nga “Zonja asnjeri dhe zoti askurrkush”, Onufri, 2019
MORTHI I MARJANTHIT
(eksperimentale)
Marianthin e zë morthi, andaj hidhet hopthi;
herë hopthi, herë lingthi,
mandej pupthi, vrikthi,
derisa shqimthi, pulson prajthi fikthi.
Fikthi vetëtimthi vate-vjen për fytthi…
Marianthi rrëshqanthi kapet për divanthi.
Kapur për divanthi, çfarë po dron Marianthi?
Mos po e zë ankthi? Mos e gllab’ron makthi?
Ja pra se çfarë kurthi: turthi e mbyt urthi!
Djegthi e tërbimthi, urthi, përvëlimthi
e kaplon tërbimthi… Mos do jetë kalimthi?
Ja se si ngrin stopthi! Këmbadoraz lopthi…
Ah, Marja-Marjanthi! Ah, se çfarë variantthi!
Tapthi edhe branthi, ja tek hyn Kleanthi…
Pupu çfarë momenthi…!
Si kaq marramenthi?!
Kleanthi i largthi, zë i merr merenthi
si me e kapë korenthi, si me e nga zekthi;
L’shohet rrokapjekthi, aspak xhentëlmenthi:
s’ka mëshirë i shkretthi: vërtitet fustanthi,
zbulohet Marianthi… Ah, se çfarë të ngjethti!
Ah, se çfarë të nxehti i përpiu verbthi…!
Ah, se çfarë Marianthi!
Ah, se çfarë Kleanthi!
2011
ELEGJI PËR DRITËN
Ka nisë me u zhburgosë drita: çdo rrezë
me pingrrimë çan e then qafën si fyell kristali ndër gurë
ku majmet e panjohuna me bojën e vet.
Si bukë e ardhun, e mbrueme shekave t’errta
drita ka nisë me teptisë.
Dheu asht i lagësht, qielli – i vramë;
fytpremë dergjen buzë prroni krenja t’paqarta ushtarësh
kërleshun me rranjë drandofillash.
Gurgullon i çartun hamendjesh
uji i shterrun qyshkur.
Ka nisë me u zhburgosë drita,
me u rrëxue përjashtë –
thes i artë me kashtë
prej frëngjive picirrake t’ksollës.
Me mendje ngarend dhe e prek,
ngarend dhe e prek,
e puth me buzët me bojë
kambanën në ag.
Tue qa me gjys ngashrime falem:
“Lavde, Zotynë, për dritën
që na e ep ma të madhe se Ndriçuesin!”
E dallgë mbas dallge, dallgë mbas dallge
tue e lpi si kurmin e Afërditës
e shtyn terrin me fshesë
deri kur drita kapet për majë.
Nga “Fragmentet e Gjësë”, OM, Prishtinë, 2012
JOSIF BRODSKIJ
Mbrëmje dimri në Jaltë
Një fytyrë e thatë levantine
me linë e fshehur përnën basetë.
Kur kërkon cigaren në paqetë,
e bjerrë unaza, pa shkëlqime –
Papritmas shkrepëtin në dyqind vat,
po lentja ime shkrepjen s’e duron:
kapsallitem; mandej fill ia pat,
gjithë tym duke gëlltitë, “pardon”.
Janar në Krime. Në breg të Detit t’Zi
dimri vjen pothuaj për gallatë.
Dëbora s’ia del të mbajë gjatë
mbi tehet e agavës pa u shkri’.
Të shkreta restorantet. Në ranishtë
ihtiozaurëve-zhul u del tymi.
Gjethesh vjen i kalbur kundërmimi.
“T’ju shti nga kjo ndyrësi?” “Sigurisht”
Kështu – buzagaz, muzgje, broke.
Bufetieri tej, tek shmang me duar,
shpërhap rrathë, si një delfin i ri,
rreth fllugës plot gjindje marroke.
Katror dritareje. Lulet – manushaq.
Flok’boret tej fërfëllojn’ furishëm…
Ndalo, o grimëçast! Ti nuk je aq
i bukur, sa ç’je i papërsëritshëm!
Janar 1969
Përktheu nga origjinali: Agron Tufa