Idioticus, nga Artan Gjyzel Hasani

HOMO IDIOTICUS

fluturojnë në ajër edhe gomerët më në fund

me maska në fytyrë që të mos infektohet Marsi

kam lënë tymosjen që të shpëtoj planetin

një cigare e imja ndezur në Afrikë

shkrin ajsbergun tënd në Arktik

ujërat përmbytin trutë bashkë me qytetin

pikërisht kur ti je duke u martuar me një ndërtesë

natyrisht pasi je divorcuar nga një pemë

që të tradhëtonte me një burrë

që deri në orën 12 të mesditës është grua

janë shtuar shumë ata që hedhin gurin në lumë

aq shumë sa nuk ka kush ta kërkojë më

në këtë botë ku nuk humbet asgjë veç mendjes

dhe mendja e humbur është uterusi ku ngjizen idiotët

dema të lumtur pasqyruar kokëposhtë

në sytë melankolikë të lopës së jetës…

Homo Idioticus ndryshe nga vëllai i tij Sapiens

për një grusht para nuk i shet Djallit vetëm shpirtin

por edhe mendjen…

 

Homo Idioticus është çfarë ai thotë që është

dhe këtë ti duhet ta pranosh pa kushte

e për të ti je çka ai vendos sipas rastit të të quajë

misogjin, homofob, racist, fashist, armik i njerëzisë

ka mikrofonin në dorë, altoparlantin, kërbaçin dhe pushtetin

me peshoren sakate të drejtësisë jep verdikte

ku inteligjenca jote shpallet kriminale, e jashtëligjshme

e dëmshme për fëmijët e 50 hijeve të Gjinisë…

 

rri në shtëpi dhe në ekran më shfaqet veç fytyrë e tij

me nofulla katrore dhe pa tipare

Homo Idioticus par exellence

shtyp butonin, ndërroj kanalin

por s’kam ku ta çoj, kudo shfaqet ai

e mbyll dhe marr udhën për në dyqanin e armëve

tjetër zgjidhje s’ka

duhet blerë një pistoletë patjetër…

në mos për ata

për veten…

 

NEKROLOGJI PËR ATA QË S’KANË VDEKUR AKOMA

 

Njeriun Natyral e shpallën të vjetëruar

dhe mendjet perverse krijuan Njeriun e Ri

në laboratorët ku prej kohësh nuk ka më minj

siç krijuan më parë lule të bukura pa erë

dhe Delen Dolly dhe deledashët

me vështrimin e pikëlluar

krim dhe idiotësi përzjerë

në raportin një me një…

 

ruhuni nga zhdukja, o njerëz të vjetër,

po shtohen çdo ditë ata që nuk e dinë ç’janë

me sy metalikë si dyert e varrezës tuaj

krijesa plastike pa din e iman

kujdes, o të vjetëruar!…

Lexo më shumë

URREJTJA

Tregim nga Ramiz Gjini

Katundi ka atmosferë të zymtë kur qentë që mbahen lidhur me zinxhirë, qajnë me angullimë lirinë e mohuar.
Edhe katundari, – ai që e ka lidhur veten vetëm pas bishtit të lopës dhe tokës, – lëshon me mënyrën e vet angullimat e tij. Ndonëse këto angullima jenë të përsosura nga forma, sepse janë gjuhë njerëzore, përmbajtja është e njëjtë me ato të qenit.…

Lexo më shumë

“Pëllumbat nuk janë të qetë”, libri i ri poetik i Naim Berishës

Nga Halil RAMA

Njëmbëdhjet vëllime me poezi për të rritur, katër libra me poezi për fëmijë, pesë libra me fabula e poema, tre me hajke, dy me sonete, një me tekste këngësh, tre libra me përkthime të soneteve të Shekspirit, gjashtë romane dhe dy vëllime me tregime, si dhe tre albume me këngë, padyshim që përbëjnë një bilanc mjaft të pasur të poetit, prozatorit dhe kanautorit të mirënjohur Naim Berisha.…

Lexo më shumë

TAKIMI

Tregim nga Agron Tufa

Më qëlloi (krejt papritmas) me ndejtë me të… Më thanë të drejtën i druhesha atij takimi, siç na ndodh kur ndeshim përballë një shok ushtrie mbas 30 e kusur vitesh, ndonëse koha e kalueme bashkë ka qenë e pakrahasueshme me askënd tjetër për sinqeritetin, ngushëllimet, trishtimin dhe sfilitjet; për zhgënjimet dhe hidhësitë e një jete pa shpresa, përkundër andrrimeve nën qiellin e natës dyst me yje që shkëlqejnë e kputen honeve të errët; për ngashërimat e heshtuna me kokën e mbulueme ndën batanijet e ashpra ushtarake… Po, por nuk mjaftuakan as këto, se na, prapëseprapë, i bishtnojmë takimit: kthejmë kokën mënjanë, kinse nuk e vemë oroe, kinse jemi t’përpimë prej punës, ndërkohë që vigjëlojmë veshëcurrekë, derisa momenti i takimit të jetë shmangë.…

Lexo më shumë

Gjurmë në ardhmëri

Nga Llesh Ndoj

Kur lexon librin e të nderuarit Qazim Prejsi, titulluar “Katër-Grykët e Dibrës, Vendlindja jonë” (vëllimi i parë dhe i dytë) vetvetiu lexuesit i lind pyetja: Ku e gjenë ky njeri gjithë këtë vullnet e përkushtim për të dokumentuar historinë e një zone që nga lashtësia e deri në ditët e sotme dhe cila është shtysa që e nxit në këtë ndërmarrje, satë vështirë, po aq edhe me përgjegjësi.…

Lexo më shumë

Mirëkuptimi për guximin klinik të justifikuar

Tregim nga Ahmet Kamberi

Doktor Agimin e shqetësonte shumë mjekimi i të sëmurëve me prishje kronike të punimit të zemrës – një gjendje e rëndë paaftësuese që vjen kryesisht për shkak të dëmtimit të muskulit të zemrës nga shkaqe të ndryshme. Të sëmurët shtroheshin në spital, mjekoheshin me injeksione brendavenore të një bari që quhej strofantinë dhe ujëzbrazës me bazë zhive.…

Lexo më shumë

ÇSHENJTËRIMI

Tregim alegorik

Nga Xhafer Martini

Në një katund njerëzit shkonin dhe faleshin tek një trung lisi. Nuk i binte kujt ndërmend për të ndërtuar xhami se puna, sipas tyre, bëhej njësoj. Vetëm një burri kjo gjë nuk i dukej për së mbari. Të falesh pranë një druri, sipas tij, do të thoshte se i besoje atij druri dhe drurëve të tjerë, shkurt, i besoje çdo sendi të natyrës, çka ishte një mëkat i madh.…

Lexo më shumë

Poetja e fjalës së bukur

Nga Shaqir Skarra

Poetët janë një rracë e çuditshme njerëzore, preken e tjetërsohen si me magji, edhe nga një buzëqeshje e luleve në pranverë, edhe nga stina e dimrit e nga dallgët e detit. Një poete të tillë njoh edhe unë, që në fakt çdo ditë i hap portat e ditës së saj me buzëqeshje dhe oshëtima, me dallgë deti e lule vjollcë pranverë, me këngët e shpirtit që nuk rreshtin kurrë nga gurra e madhe dhe e pashtershme e lirikave të saj.…

Lexo më shumë

Fabula nga Mevlud Buci

PA FRE

E mbathën një kalë,

I vunë potkoj,

Ai sillej vërdallë

Pllajës harbonte.

E nisi revanin

Kodrave gjelbëruar,

S`e duronte samarin,

Kalë i harbuar.

Që atëherë e qëmoti

U përhap mbi dhe:

Dështak del i zoti

Me kalin pa fre.

MJEGULL

U mendua ujku te gardhi

Se ai pa shumë rregull,

Para se drita të zbardhi,

Sulmoi, veç kur ra në mjegull…

KAKARISJE

Sa ra nata, një pulë këndoi.…

Lexo më shumë

Pesha e gruas

Tregim nga Osman Xhili

Sabri Allamani po mendonte të fejojë e martojë, vajzën e fundit, Sabrijen. Kishte martuar pesë fëmijë deri atëherë, tre djem dhe dy vajza dhe kjo e fundit do të mbyllte ciklin e martesave . Një rezultat i barabartë, gjithsesi, tre nuse të marra dhe tre vajza të dhëna. Duke qenë dhe vetë mësues, kishte dashur ta shkollojë dhe më tej, por Sabria nuk kishte shkuar më shumë se shkolla e mesme.…

Lexo më shumë
1 2 3 8