Teksa hedhim këto radhë për Lurën, ndërmend na vjen vizita e Kryeministrit Rama atje, qershorin e kaluar, ku premtoi se do ta bënte rrugën, aq më tepër që Lura është përfshirë në projektin e 100 fshatrave. Nuk prisnim, natyrisht, që rruga të bëhej në 13 muaj, por të paktën projekti të ishte shpallur e mbase të ishin hedhur kazmat e para, pasi kreu i qeverisë nuk besojmë se ka folur për “pesëvjeçarin” tjetër. Lura këtë fat ka pasur, që e ka ndjekur pas si një mallkim, të mos e çojë rrugën atje asnjë Kryeministër, që nga Mehmet Shehu, i pari që e ka vizituar. Por kot që të bëjmë histori. Lurën nuk e kemi më. Lura është parajsa jonë e humbur. Nuk është “Parajsa e humbur” e Xhon Miltonit, a ndonjë tjetër, por një parajsë shqiptare e rrënuar nga njeriu, bash ai që duhej t’i falej asaj.
Për Lurën është shkruar aq shumë, këto vite, sa, sikur fletët e shkruara të mund të ktheheshin në kilometra rruge, nuk është çudi të ishte arritur te liqenet!… Lura është gjithmonë një grishje e brendshme për këdo, për të shkuar një ditë atje, pasi kush e ka vizituar një herë, pret rastin për të vajtur përsëri, herë pas here. Sado e paarritshme të duket kurora e liqeneve të saj, prej mungesës së rrugës, atje ia dalin të ngjitën të pasionuarit pas turizmit të aventurës, për një ditë a për një javë, me kampingje të thjeshta, si dhe punonjësit pyjorë, gazetarët dhe natyrisht barinjtë, që verojnë bagëtitë atyre kreshtave. Por këta janë aq pak, krahasuar me vërshimin e munguar të turistëve për në Lurë. Rruga për atje është ajo që ka qenë para tridhjetë vitesh, nga Mirdita, për “Skodat” e lëndës drusore dhe makinat e kooperativës. Nuk pritej në atë kohë që Lura të ishte ndryshe, por është e pafalshme që, nga ‘90 e mbrapa, Lurën nuk e kthyem në qendrën më të rëndësishme të turizmit malor, prej natyrës së saj të pazakontë. Jo vetëm nuk kapëm kohën e humbur, por na mbeti “ora” në vend, bile bëmë prapa. Ia dorëzuam Lurën kaosit dhe babëzisë së tranzicionit. Se kështu e kemi parë gjithmonë Lurën, për ta zhvatur, vetëm për t’i marrë e asnjëherë për t’i dhënë.
Tranzicioni e shkatërroi Lurën dhe ky nuk është ndonjë përbindësh që del nga shpellat e maleve, por jemi ne. Lurën e premë, e grabitëm, i nxorëm “sytë” (liqenet), e bëmë të pamundur për ta shijuar si mrekulli natyrore. Mali i Kunorës, Liqeni i Luleve me “zambakun shqiptar” dhe gjithë vargu liqenor, larmia e drurëve, kafshëve dhe shpendëve të egra, kullat epike plot tradita, jeta komunitare, herë – herë dhe familjare, dybesimshe, gjithë peizazhi mitik, ekzotik dhe urban, e bën Lurën kryeveprën e mundshme të turizmit dhe agroturizmit në Shqipëri e më gjerë. Ajo nuk është vetëm një kryemal i lartë me 7 liqene të mëdhenj e po kaq të vegjël, por një areal karakteristik me fusha, pllaja, qafa, leqe, gryka, burime, livadhe, legjenda, në zemër të rajonit verilindor, thuajse e baraslarguar nga Rrësheni, Peshkopia, Burreli dhe Kukësi. U bënë, më në fund, Vermoshi, Valbona, Shishtaveci, Iballja, treqind kilometra nga Tirana dhe ky është një lajm shumë i mirë, por jo dhe Lura, përgjysmë tyre për nga largësia. Një miku ynë dibran, specialist pyjesh dhe studiues, emigrant në Itali, u nis këto ditë nga Tirana për në Lurë, bashkë me dy miq të tij të profesionit, por i thanë se për t’u ngjitur te liqenet i duhej një superfuoristradë, ndaj grupi u kthye mbrapsht. Sa e sa turistë të tjerë, sidomos të huaj, nisen për në Lurë e nuk mbërrijnë!
(Marrë nga panorama.com.al. Shkrimin e plotë mund ta lexoni në: http://www.panorama.com.al/lura-parajsa-jone-e-humbur/ )