R
rezatuese dhe tërheqëse, e thjeshtë dhe e madhërishme, e bukur dhe mbresëlënëse, një arkiv tradite, fisnikërie dhe vlerash njerëzore është pa mëdyshje libri publicistik i të përkushtuarit të pendës, Hamdi Hysuka. Cilido lexues, a çdo studiues që lexon e gjykon me sytë e zemrës e të mendjes, do të meditonte a vlerësonte realisht tematikën dhe shtjellimin e problemeve, të cilat pasqyrohen me mjeshtëri, humanizëm e korrektësi në librin publicistik “Gjerdan fjale”.…
Dy burra lidhën miqësi të ngushtë me njëri–tjetrin. Nuk kishin dhënë as kishin marrë, as gjak nuk kishin pirë. Ajo ishte një afri zemrash e shpirtërash, që është lidhja më e fortë. Njëri prej tyre, ai më i moshuari, u sëmurë rëndë. I ra “tak– fak”, si thuhet. Ishte duke shetitur në bahçe, kur u këput dhe ra në tokë, sikur ta kishte prerë një shpatë e padukshme.…
Lexo më shumë
Besoj se të gjithë pajtohemi që shkrimtari Fatmir Terziu, është kthyer në një “vullkan krijues”. Ai shkruan, boton, fantazon, regjizon, filmon, redakton, nderon e frymëzon kolegë, mban gjallë “Fjalën e Lirë”, bën punën e tij të përditshme dhe padyshim, gjithmonë mbetet si “qiri” në shërbim të familjes së vet.…
Nga Mevlud BUCI
Edhe para se të lexoja librin kisha dëgjuar për matjanin e fisnikërisë, birin e Muralikajve, prejardhja e hershme e të cilit është nga Mazhica e Dibrës, të paharruarin, Zenel Sadik Murati. Pasi e rilexova, na emocionoi fakti se ky libër është shkruar thjeshtë, kuptueshëm, me kujtime e mbresa, ku secila të ngjall dashuri e krenari, secila flet për gjurmët e jetës, nderimin për birin e Shëlliut të Matit, ku pasqyrohet jeta në plotësi, gjurmët e përkushtimit, në luftë e në punë, nderimi për familjen e fisin, lidhjet e ngushta me fëmijtë, shokët e miqtë.…
LIMJANI
Më ka marrë malli …
Një mall tipik si prej ushtari.
Dhe ai që ma zgjon ndjenjën,
Limjani është i pari.
Nuk dua asgjë … asgjë …
Në këtë mall të trishtë njerëzor ,
Po dua ashtu si Nazim Hikmet
“Të shkoj n’ vendlindje veç një orë.”
Veç atje më shuhet malli
Në të voglin fshat tipik,
Ku formojnë një botë intime;
Këngët,muzgjet,vajzat, shtëpitë …
Atje ke qejf të bredhësh vetëm
Kur të gjithë në gjumë kanë rënë,
Të shohësh yjet se si ndrijnë
Dhe vargje të shkruash nën hënë.…
Artklub në Dibër Madhe me kryetar z. Nebi Samarxhiu ka në gjirin e saj shkrimtarë e poetë të njohur dibranë, që më krijimtarinë e tyre kanë lënë gjurmë në letërsinë shqipe.
Edhe plejada e më të rinjve, veçanërisht në poezi, si Delvina Kërluku, Arbëresh Turkeshi etj.
Një ndër poetet e njohura të këti klubi është edhe Alide Lloga, poetja dibrane që jeton e punon në Strugë.…
Nga Halil Rama
Pena e artë e poetit, studiuesit, eseistit e publicistit të mirënjohur Namik Selmani “shtegton” kësaj radhe në Dibrën e “Nëntë Maleve” kreshnike, duke sjellë prej andej vlera të rralla natyrore e njerëzore, ende të panjohura për lexuesin në një libër mjaft të veçantë. Një libër për mirënjohjen, në hyrje të cilit autori shpreh “Një falënderim Çamërie e mbarëkombëtare për atë krahina e Dibrës i ka dhënë kombit”.…
Lexo më shumë
Vëllimi poetik më i ri i Mevlud Bucit shenjtëron, përmes një verbi të sinqertë e plot ndjenjë vendlindjen; vendlindjen si natyrë me male, gryka, përrenj, shkëmbinj, thepa, kreshta, lëndina, lule; vendlindjen përmes një zëri epik, me traditat, luftërat për liri, kullat, qëndresën dhe mbijetesën, për të ngritur lart virtytet e malësorit, të cilat u shenjtëruan nëpër shekuj dhe mbajtën gjallë karakterin e etnisë; poeti shenjtëron e shpalos dashuri, mall, përkushtim dhe mirënjohje edhe për sa njerëz të cilët i ka njohur, njerëz të thjeshtë po edhe të përmendur.…
Lexo më shumë
Pse në përmbledhjen me tregime të Agron Tufës “Kur këndonin gjelat e tretë” mungon edhe
perspektiva e vrasësve, dhunuesve, dhe e masakruesve, vetë “Njeriut të ri” të komunizmit?
Kjo, në fund të fundit kërkon përballjen e dëshmive.
Pse në përmbledhjen me tregime të Agron Tufës “Kur këndonin gjelat e tretë” mungon edhe perspektiva e vrasësve, dhunuesve, dhe e masakruesve, vetë “Njeriut të ri” të komunizmit?…
Lexo më shumë
Kjo kullë e grymët në fund të katundit,
Tepara nisi vashat, mandej djalin e fundit.
Me mote nëpër botë, ku tek e tek, ku dyshe,
U kthyen vajzat shndërruar dallëndyshe.
Mandej kthyen djemtë tek e tek e trumba,
Shndërruar dhe ata në tufa me pëllumba.
Mbyllur gjetën kullën. Prindërit – në varreza.
Qark mureve në muzg vërtiteshin bukureza.
Të hynin s’iu desh, se s’kishte frymë njeriu,
Se shpirtrat e të vdekurve kuptohen vetvetiu,
Andaj zunë të sillen rreth kullës palë-palë,
Dallndyshe e pëllumba si njerëz të gjallë;
Me çvit-çvit, gugatje si motit ndër shpërgenj,
I pritën nanë e babë – dy garguj të mëdhenj.…