Nga Abdurahim Ashiku
Jam në krah të studentëve, madje i kam zili për freskinë që i sjellin kohës, në pamje fizike, por edhe në mendimin plot bukë.
Thashë se “i kam zili” sepse brezi im, tash gjyshër, lindur e rritur në tjetër kohë, nuk e kishte gojën të mbushur që të dilte e protestonte si ata protestojnë sot. Jetonte kohën më të vështirë pas një lufte shkatërrimtare në qelizë të jetës.…
Emigracioni për pjesën më të madhe të të rinjve ka qenë dhe mbetet një nga zgjedhjet dhe zgjidhjet e shumë problemeve ekonomike. Vështirësitë e mëdha ekonomike kanë bërë që të rinjtë të vërshojnë drejt shteteve europiane akoma pa mbaruar 9- vjeçaren, krejtësisht e ndaluar nga ana ligjore për të punuar apo për të kaluar të vetëm kufirin. Qindra të rinj që nga vitet e para të tranzicionit vërshuan ilegalisht duke lënë çdo gjë në vendin e tyre dhe duke parë jetën e tyre në një tjetër vend.…
Lexo më shumëVonë u kujtove, shumë vonë…
U kujtove kur në mjekrën tënde të aktorit minjtë jo vetëm bënë rrugë e autostrada, por vila e grataciela…
Në fillimet, kur Shqipëria nisi të shkatërrohej e përçudnohej ishe një *mec i sapolindur, mec – memec që nuk të dilte zëri as ti kërkoje nënës qumështin e gjirit.
Ishe ulur në një karrige parlamenti dhe nuk nxirrje zë.…
Atë vit jeta ime fillonte me “Dy njëshat” e një viti që gjëmonte në luftë dhe me “dy njëshat” e një muaji mbushur me lule, 11 Maj 1941…
Në “Dy njëshat” që erdhën, 11 vjeç (1952), jepja provimet e para të jetës sime, provime që do të mbyllnin ciklin e parë të hapave të mia drejt dijes, mbarimin e shkollës fillore në fshatin Brezhdan të Dibrës, një fshat i madh, me “treqind shtëpi” siç e quanin, fshat tokat e begata të të cilit zbrisnin brezareve drejt Drinit ku mësova të notoj…
Midis “dy njëshave” dhe “dy dyshave”, më 8 maj 1957, vura emrin në një shkrim faqes të një gazete të kohës.…
Çfarë do të thotë të jesh një talent?Talent do të thotë të bësh diçka që jo të gjithë e bëjnë. Ne jetojme në Dibër, në një vend që është lënë jashtë vëmendjes.
Kjo nuk do të thotë që ne nuk dimë të bëjmë asgjë dhe nuk kemi talente. Ashtu si në çdo vend të Shqipërisë që ka plot talente edhe në Dibër ato nuk mungojnë.…
Sa herë që marr e lexoj gazetën “Rruga e Arbërit”, më kujtohet gjithë zona e Dibrës. Aq e bukur e mbresëlënëse, aq historike sa dhe e mbushur me këngët më të bukura të zonave që përmbledh rreth e qark saj. Më ka mbetur në memorien time që nga viti 1986, atëherë kur shkova për herë të parë në një stërvitje ushtarake…
Ndaj në këtë moshë kujtoj masivin e malit të Korabit, më i larti i vendit tonë.…
Sa çudi me ne shqiptarët, i kërkojmë thellësitë e shekujve sa herë kemi hall. E shkundim gjithë pluhurin e arkivave dhe të mendjeve tona, gati perverse, për të sjellë në vëmendje, ose më saktë, për t’u larguar nga e përditshmja çoroditëse. Kështu shahemi e pështyhemi, kaçemi e puthemi, gucemi e përkëdhelmi, duke u bërë sa qesharakë, aq edhe imponues në sytë e botës, gjyqtares sonë…
Pak kohë më parë, një miku im në rrjetet sociale bënte “thirrje” që Skënderbeu të shkohej në …litar e unë vendosa që ta shtyja më tej këtë ide, me mendimin se do të jemi në të njëjtën linjë.…
Lexo më shumëTë konstatosh apo të premtosh njëra anë më e thjeshta, më e lehta, të ndryshosh edhe të realizosh është e vërteta, dritësimi, vlera më e mirë intelektuale. Është sa e çuditshme, aq edhe e dhimbshme, sa e kuptueshme, aq edhe e vështirë, sa hyjnore në dukje, aq edhe çnjerëzore në praktikë fakti se si ky popull të gjithë ne u besojmë llafollogëve, të pabesëve, servilëve, gënjeshtarëve, hipokritëve, formalistëve, ngjyracakëve e mbi të gjitha karrieristëve.…
Lexo më shumë
Bulevardi i ri. www.facebook.com/peshkopiaime
Sa herë mungoj, shqetësohet mileti. Kot shqetësohet, sepse dikur kemi pas thënë që: “Kur flet populli, politikanët heshtin”. Ndërsa tani është: “Kur flasin politikanët, populli hesht”. Dhe unë, si popull, heshta ca muaj! Heshta dhe pushova.
Meqë jemi te politikanët, zgjedhjet, siç e di, mbaruan. Në Dibër i mbaruam të qeta e të suksesshme. I kemi ndarë deputetet në mënyrën më të mirë të mundshme: tre burra e tre gra.…
Lexo më shumë
Të dy si një pendë qeshë vënë në zgjedhë nga dreqi me të birin janë hedhur në sulm për të ç’bërë historinë, atë histori të shkruar me gjak partizanësh dhe djersë popullore si asnjëherë në ekzistencën e shqiptarëve, si gjak e gjini, si komb e qëndrueshmëri.
Tash 26 vjet, si në atë skeçin “Hap sirtarë e mbyll sirtarë” luajtur me përsosmëri artistike nga Aleko i Korçës, nxjerrin e hedhin fletë të zverdhura mediave të shkruara e fluturake në rishikim të kohës së diktaturës.…
Lexo më shumë