Si për çdo figurë të madhe historike, ashtu edhe për Gjergj Kastriotin-Skënderbeun, historia botërore është interesuar të ketë sa më tepër njohuri edhe për jetën personale dhe shoqërore të heroit, para se ai të vihej në krye të luftës legjendare, me qëllim që nëpërmjet tyre, të ndriçojë sadopak formimin e tij shoqëror, politik dhe ushtarak, që kanë ndikuar të shquhej në mënyrë të mahnitshme gjatë epopesë së tij të shkëlqyer në shek.…
Lexo më shumëBashkëpunimi me Bashkinë Dibër si bashkëfinancues, nëpërmjet zyrës se kordinimit te projekteve dhe stafit të specialistëve te pyjeve dhe kullotave është një obligim më shumë për të rritur kontaktin nëpërmjet modeleve dhe promovimeve reale me banorët dhe komunitetin. Publikimet në median e shkruar, spotet televizive dhe promocionet ne takimet e realizuara, i kanë shërbyer mjaft mirë këtij qëllimi të rëndësishëm. Ky shkrim është në vazhdën e ciklit te promovimit dhe sensibilizimit te komuniteteve qe jane banorë pranë pyjeve bashkiake dhe janë pjesa më e interesuar e komunitetit te bashkisë për menaxhimin e qëndrueshëm të pyjeve dhe mbrojtjen e tyre si burim jetese.…
Lexo më shumë
Nga Abdurahim Ashiku
Emini iku…
Iku thjeshtë dhe qetë, siç ikin njerëzit me dinjitet…
Për të nuk shkruan gazetat…
Shkroi djali i tij, Blerimi në një kënd të faqes për të gjithë, në facebook…
E mbuluan ngushëllimet…
Si tufa me lule…
Si kurora me shkronja dhimbjeje dhe kuraje..
Më dhëmbi shumë…
I shkrova Blerimit… “Ngushëllime për ikjen e babait tuaj, shokut tim të fëmijërisë, njeriut më punëtor që kam njohur në jetë EMIN DIK DHE NIJE ASHIKUT.…
OLYMPUS DIGITAL CAMERA
Me Nazmi Koçin prej kohësh komunikojmë larg e larg, e kur ndodh që të jem në Tiranë pimë një kafe e marrim arratinë nëpër Dibër, luginës së Drinit e Zallit të Okshtunit, gjelbërimit e bukurive të natyrës e të njerëzve të një treve që të hyn e të del vetëm me shpirtin.
Më shkroi një letër, plot mall e dashuri për një njeri që iku pa ceremoni kur kundërshtari i tij “pushkë më pushkë” u nderua si një hero i madh…
Letrën nuk mund ta mbyllja në ndonjë zarf në arkivin tim, nuk ishte për mua, ishte për të gjithë…
“I dashur Abdurahim!-…
Ekisha has për herë të parë në faksimilet e disa dokumenteve të viteve ’20 të shekullit të kaluar, faksimile marrë nga Arkivi i Shtetit. I mora fotografitë dhe i kam ende në arkivin tim. Asokohe isha gazetar i Agjencisë Telegrafike Shqiptare për rrethet Dibër dhe Mat
Musa Shehu emërohej mësues në Lurë. Dokumenti fliste për: “Viti shkolluer 1925-1926.”
Vite më vonë në 50 vjetorin e shkollës së parë shqipe në Lurë do ta shoqëroja, do t’i bëja disa fotografi e do të zhvilloja një bisedë për ditën e parë të shkollës shqipe në Lurë.…
Vetëm Selim Pira shkruaj në zarfin e kujtesës dhe fletët brenda do të hapen si në një enciklopedi…
Nuk kisha pi ndonjëherë kafe me Selim Pirën…
As i kisha dhënë dorën në ndonjë konak Dibre…
Me të vëllain Sulën po,
Edhe me fëmijët e tij…
Banonim në një pallat me themele të lidhura,
Ai në hyrjen e parë e unë në të tretën,
Në të njëjtin kat…
Selimi më njihte,
Jo në portret, por në germë të penës…
Sa herë më lexonte në “Rruga e Arbrit” apo në “Dita”, më merrte në telefon…
Nuk dëgjonte mirë, por fliste qartë e me pasion,
Më bënte të skuqesha nga fjalët në shkallën më të lartë që përdorte ndaj meje…
Më fuste në borxh,
borxhin njerëzor për ta takuar,
pirë një kafe e qëndruar në krah të njërit tjetrit përjetësuar në fotografi…
Do të më afronte me të djali i tij, Xhimi, ikanak si edhe unë në Athinë…
E kisha fiksuar numrin e tij të telefonit…
Xhimi më dha numrin e motrës së tij me këshillën që lidhu me të se ajo ta sjell ku të duash…
Në Tiranë shkoj e iki, si i thonë, “për të marrë një gacë për zjarr”…
Sa herë shkoja e kisha në mendje ta takoja,
“Gaca” mi digjte takimet…
Më në fund e gjeta kohën…
I “lidhur” për t’i shkuar në shtëpi por i zgjidhur gjalmash për ta takuar atje ku duhet të ndiqja një seminar treditor…
I ngjiti shkallët e hotelit “Tirana Internacional” mbajtur për krahu nga vajza, për siguri (kështu na mbajnë tash fëmijët),
i drejtë si plepat “fyell pushke” të Lugjejt buzë Drinit…
“Kambët po më lenë,-më tha duke u përqafuar- por mendjen e kam si në rini”…
U ulëm ballë për ballë…
I shikoja në fytyrë buzëqeshjen…
Mundohesha t’i lexoj shpirtin…
I gjerë si deti, ku kishte lundruar në sipërfaqe e në thellësi…
I lartë si Korabi bjeshkëve të të cilit kishte kullotur ëndërrat…
SHPIRTIN E KAM ATJE,
NË DIBËR…
“Unë jam Selim Isuf Pira, mu prezantua me një zë gjëmues…
Datëlindja 1926…
Lindur në Lugje të Dibrës…
Kam pas babën patriot e atdhetar…
“Daja i vogël”, i thoshte Eles Isufi…
Në pesëdhjetëvjetorin e Pavarësisë, në vitin 1962, është dekoruar…
E quajnë Isuf Pira…
Unë: Një biografi që më erdhi në shpirt si këngë trimërie, atdhedashurie…
Shpirtin e kam atje, trupin e kam këtu në Tiranë…
Në Dibër…
Duke filluar nga fisi, nga fshati…
Unë: Një mall që s’e shuan as Drini në rrjedhë të trojeve të tijLugjejt, as Veleshica tek takohet me Drinin e Zi…
Zall Dardha më ka nderue me titullin “Nderi i Dardhës”…
Erdhi edhe Donika Hyseni, sekretarja e përgjithshme…
Erdhën edhe nga komiteti i veteranëve, IlmiCani…
E kush do ta humbiste një flori kaq vezullues të asaj treve që atdhetarët e mëdhenj dhe këngët i kishte në barazkandar…
Unë kam 38 vjet pension…
Por a kam qenë në pension apo në punë?……
Nga Almira Zebi Xhembulla
Viti i Skenderbeut erdhi me këmbë te mbare per Dibren e Skenderbeut në nder të të cilit u rikonstruktua edhe Muzeu në Sinë.
Këtë vit Dibra u vizitua disa herë nga Kryeministri. Ministrat organizuan dëgjesa në cdo njësi të qeverisjes lokale. Disa nga problematikat kryesore të dala nga këto takime janë të reflektuara në projekt buxhetin e 2019.…
Rruzhdi Lata ishte një misionar. Ai nuk ishte vetëm Myftiu i Dibrës, por ishte Myftiu i shqiptarëve. Me dashurinë për Zotin ai u shërbeu njerëzve, dibranëve e shqiptarëve, kudo ku ishte dhe kudo ku e kërkuan.
Rruzhdi Latën e kam njohur në vitin 1992. Ishte kohë që ai jetonte mes Prishtinës e Dibrës. Ai jepte ligjërata në Universitetin e Prishtinës në fakultetin e Orientalistikës, por jo në mjedise auditoresh, por në një shtëpi private.…
Lexo më shumëKufiri i parë i njeriut është barku i nënës, aty është hapësira e tij, nga ku kufizohet edhe me botën jashtë. Ky lloj kufiri nuk është vendosur nga njeriu. Të gjithë pastaj janë sajesat e njeriut: djepi, dhoma, oborri, ara, fshati, qyteti, qarku, shteti dhe së fundmi kontinenti. Duke qenë se barku nuk është kufi i vendosur nga njeriu, kurrsesi nuk mund të zhvendoset nga njeriu, në të kundërt të të tjerëve: dhoma mund të shtohet dhe ndahet me mur mes, ara mund të blihet dhe bashkohet, oborri mund të ndryshohet në formë fizike dhe konceptim estetik, siç qyteti a qarku mund të ndryshohen me vendime administrative, qeverie a parlamenti, po ashtu edhe kufinjtë e shtetit mund të lëvizin nga luftërat dhe futja e duarve (sidomos e të mëdhenjëve) në to.…
Lexo më shumëVetëm pak ditë më parë, në një nga lokalet e bukura anës rrugës, në hyrje të fshatit të Grazhdanit u organizua një festë e vogël, promovimi i librit “Grazhdani i Dibrës”, me autor profesorin e nderuar të kësaj zone, Neki Osmani. Kishin ardhur shokë e miq të autorit nga Maqëllara, Peshkopia, nga Tirana, bashkëfshatarë të profesorit. Kishte ardhur televizioni i Bulqizës për të pasqyruar këtë event sa të bukur, aq dhe të rëndësishëm për komunitetin e më gjerë.…
Lexo më shumë