E njoh nipin tim Dhurimin si njeri me natyrë gazmore, i qeshur, me humor të mprehtë, i qejfit, i valles e i këngës në tavolinat familjare. E kam për zemër. Por, kur rastësisht më lanë në dorë disa poezi të shkruara vite më parë, u befasova, më bënë shumë përshtypje, më lanë mbresa. Me kohë u kthjellova e mendja më tha: “Selami, mos u çudit shumë, gjiri ynë i familjes është shtrat për të lindur poetë, artistë dhe njerëz”.
Duke lexuar vargjet e Dhurimit nuk është e vështirë të krijosh në mendje imazhin e autorit. Vargjet e Dhurimit e marrin nismën nga ngjarjet e jetuara, nga emocionet, frymëzimi i çastit, ku Dhurimi trupvogël dhe i imët i ka kthyer ato episode nëpërmjet vargjeve me shumë ndjenjë e dashuri në art.
Ndjeshmëria e tij, prirja natyrale, bëjnë që vargjet e tij të kenë naivitet, melankoli, delikatesë e pastërti, disa herë protestuese, me një protestë të qytetëruar e plot edukatë. Po pa lëshim e me qëndrim moral të qartë e pa mëdyshje.
Vargjet botohen pa iu nënshtruar redaktimit, duke dashur të mbeten këto vargje siç janë, të pastra, të virgjëra e me një stil që është i Dhurimit. Në fund të fundit janë vargje që kanë gjetur rrugën e shpërthimit si nevojë shpirtërore.
Dhurim! Nëse unë jam kënaqur e gëzuar shumë, akoma më shumë janë kënaqur prindërit, familja, fëmijët, të cilët nesër do të jenë krenarë për ty. Po pse jo edhe të gjithë ne.
Selami Nazifi
Pastroju, o flladi im
Dimër ish at’herë, acar i vërtetë
Kur fryni lehtas për ne flladi pranveror
Shiu pushoi dhe u shpërndanë retë
Të gjithë njer’zit morën
ushqimin shpirtëror.
Në revolt’ dy gishte, të gjithë ngritëm lart
Dhe diktatorin njëzëri e dënuam
Europën në nuk donim ta kishim larg
Për këtë ideal së bashku luftuam.
Por sot të drejtohem ty fllad i dikurshëm
Përse merr me vete grimcat e acarit?
A nuk të duket ky një veprim i turpshëm
Të vishemi trashë në mes të beharit?
Pastroju, pra, o fllad e fry prapë si dikur
Kur palltot i hoqëm në mes të dhjetorit
Grimcat e acarit kanë veç një flamur
Jo të Europës, por të diktatorit.
Qyteti im
Të dua qyteti im
Në dëborë, diell dhe shi
Çdo pëllëmb’ më mbush me frymëzim
Dhe frym’ i qet’ marr veç tek ti.
Kur largohem ndonjëherë
Për pun’ pune a pushime
M’duket vetja si i mjerë
Se jam larg vendlindjes sime.
E kur kthehem, lumturohem
Porsi foshnja npreh’r të nënës
Zotit lart i përgjërohem
T’jem me ty n’çdo rrahje t’zemrës.
Shtrat’n e vdekjes një dit’ kur t’zë
Ndoshta n’lindje a n’perëndim
Amanet për eshtrat do lë
T’më prehen veç n’qytetin tim.
Lypësi
Në cep të trotuarit qëndron ulur
Mban një xhaketë të vjetër
dhe një shkop në krah
Njërën dorë shtrirë për t’u lutur
Me shpresën se dikujt do t’i bëjë gjynah.
Përpara syve të tu jeta e gjallë
Me dallgët e saj ti shpeshherë je ndeshur
Ndalet pran’teje ndokush në të rrallë
Por ndonjëherë dhe të kanë përqeshur.
Del çdo mëngjes e largohesh në mbrëmje
Sheh gjithçka por s’trembet kush na sytë e tu
I dëshpëruar shpesh ke thënë me mendje
Kjo botë qenka e keqe veç për mua.
Kur paturpësisht dikush t’ka akuzuar
Ti vetëm qesh pak e me vehte belbëzon
Të kollarisurit po marrin me dy duar
Ndaj një dorë e shtrirë për lutje
s’më turpëron.
Prej mendimeve të mia
s’dua të vuaj
Për mendimet e mia dje më denoncove
Pse s’më pëlqente komunizmi
Sot je përsëri ti që prapë m’u afrove
Të mësosh ç’mendoj për këtë demokraci.
Por unë mendimet prapë i kam të lira
Ruaj demokracinë si delet bariun
Por ti që bukën han veç me pun’ të ndyra
S’je gjë tjetër veç kafshë me fytyrë njeriu.
Unë vërejtje kam për demokracinë
Derisa te njerëz si ty ajo të mbështetet
Vuajta dje pse fjala nuk kish lirinë
Sot s’pranoj mendimi pa shprehur t’më mbetet.
Qeveritarët
Ju që betimin bëni para flamurit
Dhe merrni emrin qeveritarë
Mos luani rolin e të korruptuarit
Se djersa e popullit ka për t’ju vrarë.
Parlamentarit
Ti që dje më vure prangat mua
E për idetë e mia më the tradhtar
Sot vjen t’më kërkosh votën dhe thua
Demokracinë e dua si çdo shqiptar.
Kur të shoh në sallën e parlamentit
Një grusht të fuqish, si Migjeni kërkoj
Të të godas si vaporin dallga e detit
Dhe se prapë në pranga
prej teje do përfundoj.
Prindi dhe hapat e fëmijës
Çdo shkelje e fëmijës në dërrasë të kalbur
Është për prindin një thikë në zemër
Kur e sheh të hedhë veç hapa të matur
Të çliron nga vitet e të zgjat jetën.