Ne mburreshim me ty!


Unë jam mburrur me ty pa të njohur, miku im. Njohje përmes ekranit hera e parë. Ka qenë mesi i viteve shtatëdhjetë, kur me gëzim pamë që në ansamblin “Na bashkoi kënga popullore”  bënte pjesë edhe një dibran. Rim Tomçini. Një djalosh i qeshur, me trup të vogël, por, siç dëshmoi më vonë jeta, me shpirt shumë të madh.

Rimi, tani që ti nuk je më, njerëzve që të njohën në jetë  u vjen ndërmend përmes kujtimeve. Dhe mua mes tyre. 

Dhe kujtimet janë enë të padukshme komunikuese në të cilat qarkullon shpirt. 

Kam disa ditë që e ndjeja nga brenda që duhet të shkruaja diçka për ty. E ndjeja që duhej, por nuk e dija saktësisht se çfarë ishte ajo “diçka”. 

I larguar prej shumë vitesh nga vendlindja dhe atdheu, në mes të viteve 90-të kisha botuar librin tim të parë. Kisha ardhur me pushime dhe jetoja në Vlorë, kur im vëlla, i sapoardhur nga Peshkopia, më jep një letër. Ishte një letër e jotja drejtuar mua. Të kishte gëzuar fakti që unë kisha shkruar një libër të cilin e vlerësoje shumë, ishe krenar për mua dhe ndër të tjera më shkruaje që më talentin që kisha, mund të bëhesha një ditë ndërgjegjja e qytetit tonë verilindor. M’u dukën si fjale euforike nga dashamirësia jote e përhershme për mua. Isha çuditur duke vrarë mendjen se si mund të krenohej një ditë një qytet i tërë për mua apo për një tjetër.

Por me ikjen tënde unë kuptova diçka. Atë “diçka” që më shtyu të ulem të shkruaj këto rreshta. 

Ti ke qenë vërtet ndërgjegjja e atij qyteti, Rim Tomçini!  

Unë kam shumë vite larguar nga ai qytet që nuk është më. 

Sa herë që e kujtoj Peshkopinë e dikurshme, atë qytet të mrekullueshëm që s’është më, e kam të pamundur të mos kujtoj disa njerëz, shpirti i të cilëve ushqen pafundësisht enët komunikuese që lidhin një ikanak si unë me qytetin ku lindi e u rrit. 

Dhe ti je një prej tyre, Rim. Prandaj edhe i paharrueshëm.

U desh ikja jote, Rim, që unë të ndjeja vërtet që një njeri mund të bëhet njësh me imazhin e një qyteti të tërë. Fjalët që më pate shkruar në letrën e dikurshme.

E folura jote më sjell ndër mend gjuhën e qytetit ku linda e u rrita. 

Buzëqeshja jote më kujton mirësinë e banorëve të asaj Peshkopie të dikurshme ku jetuam të dy. 

Humori yt i mençur dhe i spikatur më kujton zgjuarsinë plot dritë të atyre  njerëzve paqësorë e hokatarë të asaj Peshkopie të dikurshme që nuk është më.

Miqësia dhe dashuria jote për njerëzit më kujton mallin për ata që nuk janë më.

Shumë gjëra të dikurshme nuk janë më. 

Ndërsa artisti brenda teje jeton akoma, o mik i mirë, që ike!  

Endet nga njëra këngë që ti le pas në tjetrën…

Dhe ke lënë aq shumë këngë e tinguj, sa në qiell nuk ka qetësi.

Të shoh mes erës së kujtimeve që të shpupurit flokët e dredhur, shkon e vjen ashtu me të ecurën tënde hapshpejtë dhe na përshëndet me dorë, ashtu ëmbël, i buzëqeshur dhe duke na shkelur syrin…